28.11.2013.
Deszczowo-listopadowy dzień. Szaro-surowy budynek. Z twarzą wtuloną w kołnierz, skulona przed wiatrem próbującym przeniknąć mnie do szpiku kości. Zmarznięta. Z głową pełną jesiennych myśli. Skostniała. Wbiegłam na lubelską konferencję TEDx.
A w środku…. feeria emocji, osobowości, rozmów, tez, inspiracji!
Rozmarzłam niemal natychmiast. Brałam garściami ciepłe słowa prelegentów. Niektóre, jak tańczące nad ogniskiem iskry, były ulotne, gasły ustępując miejsce kolejnym, inne zaś błyszczą we mnie do dziś.
Będąc w miejscu dalekim od centrum miasta, w tłumie ludzi, siedząc na sali konferencyjnej ,w przedostatnim rzędzie spotkałam się ze sobą.
Podczas tych kilku TEDx-owych godzin dałam sobie czas. Odpowiadałam na padające między słowami pytania – ważne, mocne, wymagające. Dzięki temu, zgodnie z czterema blokami konferencji, obudziło się moje serce, umysł, dusza i chęć zmiany.
Pierwsze z pytań było minimalistyczne. Jak Orest Tabaka. Czego potrzebuję? Tylko tyle, a otwiera aż tyle.
Drugie wręcz przeciwnie – było buchające, ekspresyjne, głośne: Co jest pasją? O jakich działaniach mówiłabym opowiadać tak, jak Paweł Typiak? Co wywołuje we mnie taki wulkan energii, niesamowitości i zachwytu?
Trzecie pytanie zainspirowało się językowymi różnicami, zaskoczyło mnie: Jak patrzę na świat? I rozmnożyło się na trzy kolejne: Na ile części dzielę włos? Czy optymalizację rozumiem jako proces? Czym karmię swoje myśli?
Czwarte nie powstało. Czeka w ciszy.
Łukasz Borkowski przypomniał mi jak ważna jest uważność i że można ją… ćwiczyć. Uświadomił, że przestrzeń wyobraźni pełna jest autentyczności, spójności, pełna jest nas prawdziwych. Chcę w niej przebywać. Częściej.
Piąte pytanie jest pstryknięte w locie, o wschodzie słońca, zaplątane w orosiałej pajęczynie: Co jest moją stop klatką? Które chwile chcę zatrzymać na dłużej, które przybliżyć, wywołać, a które prześwietlić na kliszy życia?
Kolejne zaś wyśpiewane we wzruszającym mnie duecie z niemowlakiem brzmi: Co wyraża mój głos? Co odbiera mi mowę? Co chce powiedzieć moje serce?
Ostatnie pytania powstały w mieszance emocji, w zachwycie, w zatrzymaniu i wielkim poruszeniu. Absolutnie cudowne wystąpienia Marcina Panek i Moniki Butryn. Na koniec, jak solidne kropki nad i.
Kogo kocham i czyje życie zależy ode mnie? Stawiam na wymówki, czy rezultaty? Dla kogo, z kim, po co? oraz Jaka jest moja kobiecość? Jak patrzę na drugiego człowieka? Co chcę widzieć?
Ileż pytań, ileż odkrywczych odpowiedzi, ileż mnie we mnie!
Uwielbiam ludzi. Uwielbiam zmieniać perspektywę. Uwielbiam się budzić. Pouwielbiłam TEDx :)
Inspirująco-listopadowy dzień. Nowoczesno-intrygujący budynek. Z twarzą pełną uśmiechu, wyprostowaną sylwetką i tupiącymi butami wracałam do domu ze zmienioną perspektywą. Dziękuję.
